Feelings

Μοιάζει με δυο χέρια ενωμένα και ας μην αγγίζονται. Με σκέψεις που περπατούν παρέα σε διαφορετικά μονοπάτια. Με δυο σώματα ενωμένα και ας μην πλησιάζονται. Με αντικριστά βλέμματα που όμως δεν κοιτάζονται. Με ίδια μουσική παιγμένη σε διαφορετικούς σταθμούς.
Μοιάζει με δυο σταγόνες της βροχής που δραπετεύουν από τα σύννεφα με λαχτάρα να βρεθούν, όμως βρίσκονται παράλληλα, μέχρι που ακουμπούν στη γη και εκεί χάνονται για πάντα. Ενίοτε βέβαια έχουν φίλο και εχθρό τον άνεμο, τις ενώνει για λίγο τόσο όσο η λαχτάρα τους να δυναμώνει και όταν προσγειώνονται δημιουργούν πλημμύρες, με την ελπίδα ότι θα αγγιχτούν ξανά.
Μοιάζει με το φως του ξημερώματος που απαλά έρχεται να σου πει ξημερώνει, νέα μέρα ξεκινά και το φως δυναμώνει, ίσως και να σε τυφλώσει αν κοιτάξεις απότομα, αλλά τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να το κρύψει ακόμα και αν κλείσεις καλά τα πατζουρόφυλλα θα τρυπώνει από τις χαραμάδρες.
Μοιάζει με το άγγιγμα του καυτού νερού τη στιγμή που αγκαλιάζει το κορμί για να το ζεστάνει, το απαλύνει και το ξεκουράσει μετά από μία κρύα και κουραστική μέρα.
Μοιάζει σα να χάνεσαι και να πετάς στο κενό ζώντας τα πάντα εκεί σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, σαν σε αστρική προβολή βγαίνουμε από τα σώματά μας και κάπου, κάπως, παρέα ζούμε όλα όσα εδώ δεν επιτρέπονται.
Μοιάζει σαν το γέλιο να τα έχει βρει με τη θλίψη, σαν η αλήθεια και το ψέμα να είναι ένα, σα να μην υπάρχει ξυπνάω και κοιμάμαι. Σα να μηδενίζονται οι αποστάσεις και όμως να μη φτάνουμε ποτέ.