Χμμ… Πάλι εδώ;

Και που λες, όλο γύρω γύρω είσαι.. Σα να θέλει η καθημερινότητα να μη σε αποβάλλει..
«Ναι γειά σας, είμαι η Καθημερινότητα και είμαι καλά ( ;;; ) «
Και το έχεις δει και εσύ.. Είμαστε τόσο καλύτεροι άνθρωποι ο ένας χωρίς τον άλλον..
Αυτό που «όλοι» καμώνονται και θέλουν να μας υπενθυμίζουν το τι κάνουμε την κάθε μέρα μας, πώς και με ποιόν την περνάμε, την άσχετη selfie που θα βγει και ΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΑ θα πρέπει να στη στείλουν..
Δεν τους καταλαβαίνω.. ή μάλλον τους καταλαβαίνω, γιατί δεν ξέρει κανένας τους το πώς ήταν να είμαστε μαζί.. Πόσο «κακό» κάναμε ο ένας στον άλλο.. Όχι πάντα με απόλυτη επίγνωση -πράγμα ακόμα χειρότερο γιατί έβγαινε φυσικά- αλλά και πολλές φορές εσκεμμένα, ανούσια, κακότροπα…
Τη «σιχαμάρα» που αναπτύξαμε κανείς τους δεν αντιλαμβάνεται..
Το τεράστιο επικοινωνιακό κενό μας κανείς τους δεν κατανοεί..
Γιατί ακόμα και για όλους αυτούς, αλλά κυρίως για εμάς, είχαμε γίνει μια γλυκόπικρη συνήθεια 😉
«Ντάξει, έχω αράξει.. Πούυυυυ να ψάχνω τώρα;!!»
Και ΓΕΛΑΩ δυνατά!
Γιατί στο πού να ψάχνω τώρα, είχαμε ήδη φύγει προ πολλού! (Thank God!!)
Το αποτέλεσμα τόσο μα τόσο εμφανές! Σα να λαμποκόπησε ο τόπος όταν τελείωσε μια συνήθεια ροής, μια κλήση στανταράκι στο κινητό, ένα μνμ στο πολύ τυπικό καλημεροκαληνύχτα μας…
Καλό θα ήταν λοιπόν να το αντιληφθεί ο κοινός μας κόσμος, ο κόσμος των πολλών ετών -όχι πεταμένων αλλά εξαντλημένων- και να μας αφήσει να αναπνεύσουμε!
Να’ναι όλοι τους καλά και πάντα στην καρδιά μας..
Αλλά η ζωή συνεχίζεται και πάει όμορφα.. Και να είσαι και εσύ καλά αλλά και εγώ καλά.. Και να χαμογελάμε και να είμαστε μια γλυκιά ανάμνηση..
Αυτά.. Μπορεί και να τα ξαναπούμε..
*Ημερολόγιο καπετάνιου #237 *