Το μπλουζάκι

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που την άγγιξες, από την τελευταία φορά που τα θέλω της στριμώχτηκαν σε λίγα λεπτά πάθους, που μύρισαν την ηδονή αλλά δεν πρόλαβαν να την γευτούν. Έμεινε το άρωμά σου με το άρωμα της πάνω στο μπλουζάκι, να της παρηγορούν την άδεια της αγκαλιά.

Έπιασε πολλές φορές τον εαυτό της να φτιάχνεται για σένα, να ντύνεται σε κάθε έναν από τους ρόλους που θα σου άρεσαν, να περιμένει να φανεί μήνυμα «κατέβα» , να γυρνάνε στο κεφάλι της τα τόσα «θα έρχομαι» που της είχες πει. 

«Θα στείλει, θα έρθει, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς». Το μόνο, που ερχόταν ήταν η ώρα να πιάσει το βιβλίο της και να την πάρει ο ύπνος μέχρι που το όνειρο, θα την ξύπναγε απότομα, να της θυμίσει, ότι πάλι δε θα έρθεις…

Περίμενε… Tα λόγια που σου αρνήθηκε, όλα όσα δε σου είπε να τα είχες ακούσει, να τα είχες δει στο βλέμμα της που πάντα χαμήλωνε για να μην την μαρτυρά, να τα είχες νιώσει στον τρόπο που σε άγγιζε. Περίμενε… Τα λόγια που της είπες και σου ‘πε δεν τα θέλω να τα είχες κάνει πράξη. Να την είχες ταξιδέψει, να της χάριζες αυτό το ξημέρωμα που τόσο είχες πει, ότι ήθελες, να έκανες το κορμάκι της, να αναστενάζει, τα χείλια της, να γελάνε και τα μάτια της να λάμπουν. Περίμενε να ζητάς να την μάθεις, να θες την ηρεμία της, τον παιδικό τρόπο που αντιδρά κοντά σου. Περίμενε να σου μαγειρέψει, να σου δείξει την ομορφιά των γεύσεων μέσα από εικόνες διαφορετικές από όσες γνώρισες, να σε μεθύσει χωρίς κρασί. Περίμενε να μάθει από σένα, σαν διψασμένο σκυλάκι δύο σταγόνες νερό να της δώσεις…

Οι  λέξεις μένουν να ηχούν στα αυτιά της να την  ξεγελάνε και η αίσθηση του αγγίγματός σου, να χάνεται φωνάζοντας σε θέλω δημιουργώντας ηχώ στους τόσους τοίχους που βάλατε ανάμεσά σας. 

Της λείπεις, δε σε ζητάει όμως δίπλα της, στις παρέες της, στις νέες γνωριμίες της, στις εκδρομές της, στα παιχνίδια της. Δεν περιμένει πια τίποτα από σένα, είδε τι μπορείς και ας θέλει ακόμα να την νοιαστείς, να την σκέφτεσαι, να την ποθείς, να την φωνάζεις.

Της λείπει το βιαστικό τηλεφώνημα που τόσο την τσάντιζε, τα βεβιασμένα μηνύματά σου, ακόμα θέλει να σε μάθει, να γεμίσει από σένα. Της λείπει, να χάνει τα λόγια της κοντά σου, να προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε μία τραμπάλα που μόνη της κούνησε… Ψάχνει την φωνή σου, το χαμόγελό σου, μία εξήγηση που να ναι τόσο αντρίκια όσο άντρας υποστηρίζεις ότι είσαι. Μια εξήγηση είναι το μόνο που περιμένει, το τέλος που έχεις δείξει, αλλά δεν της έχεις πει.  

Πιάνει το μπλουζάκι στα χέρια της, σε φέρνει στο μυαλό της, την γοήτευε τόσο το πόσο την ήθελες. Ο τρόπος σου να την εξουσιάζεις, να γίνεται δική σου και έστω για λίγο, να σε έχει δικό της. Να μπορεί να σε χαϊδεύει, να νιώθει τους παλμούς σου, να πάρει τον ιδρώτα σου στο κορμί της.

Τι άλλαξε, τι χάλασε, τι υπήρξε;