Ατομική ευθύνη δε σημαίνει κοιτώ την πάρτη μου

Στις κίβδηλες εποχές που διανύουμε, διαπιστώνεται με λύπη ότι η ανθρωπιά εχάθη και ουδείς εχέφρων και συναισθηματικά νοήμων τη συνάντησε κάπου.
Την σκότωσε η παθητική συναίνεση, το χορηγηλίκη που μεταφράστηκε σε εθελοντισμό.
Η πολιτική προστασία ανύπαρκτη σε καιρούς χαλεπούς, μέτρα που μεταθέτουν την ευθύνη, η συλλογικότητα αδρανεί από φόβο και η ατομική ευθύνη γίνηκε «η πάρτη μου». Θυσία η ζωή και οι αρετές της σε μια επισφαλή πραγματικότητα.

Για μας, για τη ζωή, για τους ανθρώπους μας:
#βοηθάμε👇
♦ Βοηθάμε τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες στα ψώνια, στα φάρμακα τους, ώστε να αποφεύγεται ο συνωστισμός
#φερόμαστε_με_ευγένεια👇
♦ Στους υπαλλήλους που μας εξυπηρετούν, στους γιατρούς, πωλητές, ταμίες…
#νοιαζομαστε👇
Για τους ανθρώπους μας, τους γείτονες, τους φίλους μας, τους μόνους
♦Δεν αδειάζουμε τα φαρμακεία από παρακεταμόλη, τα σ.μ από είδη πρώτης ανάγκης.
Φροντίζουμε όσοι έχουν δυνατότητα, για όσους δυσκολεύονται στα προς το ζην

Η επόμενη μέρα πρέπει να μας βρει ζωντανούς. στην πίστη, στις σχέσεις, στην αγάπη, στην φιλία. Η επιβίωση δεν πρέπει να τυφλώνει ούτε επιβάλλει οι άνθρωποι να χωρίζουν. Η απώλεια συναισθηματικής νοημοσύνης , ενσυναίσθησης και ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων θα είναι η μεγαλύτερη ήττα του πολιτισμού και του ανθρώπινου είδους.

Ανθρωπισμός, η μόνη ηθική που πρέπει να αντιτάσσεται σε δύσκολες στιγμές. Να νοιαζόμαστε το καλύτερο αντίδοτο, το μόνο αντίσωμα.