Μνήμη χρυσοψαρου

Στη χώρα που η μόνη σταθερά είναι ο ευτελισμός της δημοκρατίας και των νεκρών της. Στο κράτος που η ιστορία βεβηλώνεται επαναλαμβανόμενη με φόντο τις μαύρες της σελίδες. Σε ένα δίκαιο που διοικούντες και κυβερνώντες καταβάλλουν κάθε δυνατό μέτρο βαυκαλιζμού καταλύοντας έντεχνα κάθε έννοια ελεύθερης σκέψης, διαβάλλοντας το δικαίωμα.

Εν μια νυκτί, ελαφρά την καρδία με μνήμη χρυσόψαρου, πανηγυρίζουν τη νίκη «έχουν απωλέσει το δασικό τους χαρακτήρα», ούτε νέες μελέτες, ούτε έργα, έτσι δικονομικά.

102 νεκροί, στο φύσηγμα του ανέμου η έκκληση, ο τρόμος, ακούγονται, τα βήματα χαραγμένα στη γη, οι αγκαλιές των νεκρών κατά την τελευταία τους πνοή γίνηκε σκιά. Οχτώ αγγελούδια «φοβάμαι μαμά..».

Πόσο εύκολα ξεχνάς ρε άνθρωπε, πώς το ατομικό συμφέρον ορίζει τη συμπεριφορά μας και το ποιοι είμαστε στο τέλος. Πέρασε και δε δίδαξε.

Στην αντίπερα, αποφασίστηκε η σκύλευση άλλων αδικοχαμένων, αυτή τη φορά της μαρφιν. Μέγιστη ύβρις ο σκοπός στο βωμό επαίσχυντης μικροπολιτικής τακτικής.

Ο κόσμος μένει άναυδος μπρος την ειμαρμένη ή στην διάχυτη ηλιθιότητα;