δεν είσαι εδώ

Χάραμα, το χέρι μου ψάχνει το δικό σου, θέλουν τα δάχτυλά μου να μπερδευτούν με τα δικά σου, να με τραβήξουν πάνω σου και να αισθάνομαι την καρδιά σου να χτυπά στο δικό μου στήθος. Νιώθω κάψιμο στο στέρνο και την αναπνοή μου να βαραίνει. Βαριά η επιθυμία, βαρύ το πάθος όταν μένει να κάνεις

Το μπλουζάκι

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που την άγγιξες, από την τελευταία φορά που τα θέλω της στριμώχτηκαν σε λίγα λεπτά πάθους, που μύρισαν την ηδονή αλλά δεν πρόλαβαν να την γευτούν. Έμεινε το άρωμά σου με το άρωμα της πάνω στο μπλουζάκι, να της παρηγορούν την άδεια της αγκαλιά. Έπιασε πολλές φορές τον εαυτό

Πρώτο φθινόπωρο, πρώτη βροχή

Ποια ανάγκη ξεπλένεται στη βροχή; Σε πόσα δάκρυα ξοφλάται η προσμονή; Ασφάλεια, αναλγησία, ξεγυμνωμένες, καταπατημένες σε ξένες αναπνοές. Ποιος μόνος πονά; Ποια μοναχικότητα ματώνει; Μόνο τα χέρια που ταίριαξαν και τύλιξαν τα δάχτυλα παρέα νιώθουν το γδάρσιμο. Μόνο αγκαλιές που κούμπωσαν και από φόβο μη χαθούν σπαράχτηκαν. ‘Εχεις δει σώματα να ποθιούνται, μυαλά να ταιριάζουν

Time to go

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα, η απόφαση έχει παρθεί καιρό. Φεύγεις, για μία ακόμα φορά φεύγεις. Δεν υπάρχει τίποτα να σε κρατάει, κάτι που να πιστεύεις, να θαυμάζεις, να ελπίζεις σε κάτι όμορφο, διαφορετικό, κάτι που θα σου μοιάζει και θα σε αγγίζει με τον τρόπο που εσύ το κάνεις. Ισως κάποια αν, μήπως, ίσως περιτριγυρίζουν

«ΤΕΡΑΣ» Όσο σε φοβίζει τόσο σε τραβάει να χωθείς στην αγκαλιά του

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ! Δύο χρόνια πολεμώ «ποτέ ξανά» δε θα αφεθώ, δε θα με νικήσει. Δε θα ξεχάσω τι πήγα να κάνω και πόσο κακό θα άφηνα πίσω μου. Μέρες ατέλειωτες κλάματος, μου υποσχέθηκα να απομακρύνω ό,τι με πληγώνει. Με χτύπησα αλύπητα και με τράβηξα δυνατά από τα μαλλιά να σηκωθώ. Τα κατάφερα σηκώθηκα, τίποτε δε