Εμπαιγμός

Σε εκείνο το σημείο κάπου στο πουθενά, εκεί που συνάντησες το μόνο ακέραιο στο πάτημα του φρένου σου. Στη μέση ενός άδειου δρόμου με τη βροχή να θολώνει τα τζάμια σου και να υγραίνει τα μαγουλά σου, εκεί που το τιμόνι σου γίνεται σάκος του μποξ και στήριγμα καθώς κρατά γερά τις παλάμες σου. Απορείς-δε θα έπρεπε και όμως απορείς πώς γίνεται μεγάλοι άνθρωποι να λένε ψέματα. Πώς μπορούν να χρησιμοποιούν βαρύγδουπες κουβέντες να καμουφλάρουν αυτό που είδες μπροστά σου, γιατί όλο αυτό; Πόσο βόλεψες αλήθεια, πόσο;; Παρκάρεις, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, η ίδια εικόνα ενός ευτελισμένου προσώπου φτιαγμένο από αυτούς που νοιάστηκες και φρόντιζες.

Ειδεχθές και ατιμώρητο, είναι εντός των ηθών των σάπιων κοινωνιών αρκεί ο σκοπός να ευλογεί τον φόνο. Πόση χυδαιότητα γέμισαν οι ψυχές μας να χρησιμοποιείται η αγάπη με σκοπιμότητα; Και όχι δε σου πήραν τα πάντα επειδή τους έλειπαν αλλά από απληστία, άλλωστε πιο εύκολα χειρίσιμος είναι ο στερημένος. Τοξικότητα και μετάθεση ευθυνών ανθρωπόμορφων.

Για το σάπιο που έγινε καθεστώς συνοδευόμενο από μια πόρνη ευγένεια που το ύψος της χάθηκε σε ευνουχισμένους χαρακτήρες με ποδιά και στριγκάκι γευόμενοι υγρά που τους ξινίζουν και τα καταπίνουν αδιαμαρτύρητα για τριάντα γ@μημένα αργύρια. Το σθένος βούλιαξε σε καναπέδες και επιδίδεται σε διαδικτυακή ενίσχυση τεστοστερόνης. Στο ύψος της αναξιοπρέπειας κοστολογούν ζωές και ανθρώπους σε ενίσχυση και διατήρηση συμβάσεων μερικού χρόνου.

Είναι που μάλλον η ηχώ μπερδεύτηκε στο σε αγαπώ και πονώ και έμεινε το ωμέγα τονισμένο να τελειώνει μια ζωή που δε διάλεξες αλλά ακολούθησες, για να είναι όλοι καλά και τώρα γυμνή πώς θα ντυθείς; Πώς στα αυτιά σου θα ηχούν πάλι μελωδίες όταν κάθε τι έχει καλυφθεί κάτω από τις φωνές δειλίας. Μαχαίρια που εκτοξεύονται απολαμβάνοντας κάθε πληγή που ανοίγουν, αρκεί η μάσκα κάτω από τη μάσκα να μένει στη θέση της.

«blues»Ανομολόγητοι πόθοι, στο σιγαστήρα ενός καθωσπρεπισμού

Η μουσική της “κακής διάθεσης” αγκάλιασε τη μελαγχολία των σκλαβωμένων και έγινε το γιατρικό της συναίσθησης. Ένα άγγιγμα ψυχής σε πόνο και καταστάσεις που αδυνατούν να επιβληθούν σε αξιακές ανά εποχή συνθήκες που θέλουν υπηρέτες κοινωνικών διαστροφών υποτιθέμενης ευημερίας.

Το μπλουζ μπόλιασε σε όλα τα μουσική είδη, από τον Τσάρλι Πάτον στους Rolling Stones, Elvis, Hendrix, Rory. Από τον κοινωνικό αποκλεισμό στην ωδή του έρωτα. Από τη τζαζ, το ροκ εντ ρολ, στο χιπ χοπ, ποπ, ράγκταϊμ, ρυθμ εντ μπλουζ.  H θλίψη, ο πόνος, κάθε λύπη και λείπει, ο συμβιβασμός των ζωντανών νεκρών, δεν έχει χρώμα, τάξη, γλώσσα και θρησκεία. . Είναι μόνο, πολυπολιτισμικό ταξίδι στον κόσμο των αισθήσεων και παραισθήσεων, του κατ ευχήν πόθου ενάντια στη δεινή πραγματικότητα.

Είναι οι πεσμένες νότες του σούρουπου, με υφέσεις στην 5η και 7η νότα  να φέρνει στο κατευόδιο τη νύχτα. Κοίτα να δεις πώς το βράδυ  μοιάζει με ένα τεράστιο στραγγιστήρι. Κρατά μέσα ό,τι πραγματικά έχει ο καθείς μας. Έναν άνθρωπο, μια αγκαλιά, μια παρέα να μοιραστεί σκέψεις, στιγμές της μέρας που προηγήθηκε. Άλλες φορές υπενθυμίζει τη μοναξιά σε μία ατέλειωτη σιωπή, στραγγίζοντας κάθε προσμονή και ελπίδα, κάθε ανάγκη, αφήνοντάς σε παρέα με πόνο, να σφάζει στην πλάτη ουρλιάζοντας για χάδι, φλερτάροντας με τη συνήθεια, μιας αυτοκτονίας σε δόσεις.

Είναι η μουσική του άδειου δρόμου, οι τέσσερις ρόδες που ζητάς να σε πάνε στο όνειρο ή να σε πάρουν από τον εφιάλτη. Φεύγεις ή πας; Πώς τα χιλιόμετρα μοιάζουν στάσιμα, όταν πια δε φεύγεις ούτε πας, όταν ο αέρας δεν διώχνει τον κόμπο στο λαιμό, όταν η ανάσα μένει κοφτή, σαν τη χαρά που σου έκοψαν απότομα. Σαν το παιδί που του πήραν το παιχνίδι που μόλις κέρδισε. Αυτό που γεύτηκες αλλά δε χόρτασες. τιμωρητικά, εκδικητικά που τόλμησες να πιστέψεις στο ιδανικό, στο διαφορετικό, στο this never happened before.

Ο αδυσώπητος σεβασμός σε επιβαλλόμενα πρέπει, η απόσταση αναπνοής, χέρια παράλυτα, προσαρμοσμένα απόλυτα σε επιθυμίες άλλων και μια καρδιά να ραγίζει από την ανάγκη να χαϊδέψει το πρόσωπό του, να τον κλείσει στην αγκαλιά της, να τον ταξιδέψει σε ένα κόσμο που η ζέστη είναι δροσιά και το κρύο δεν αγγίζει.

Σιγανά βήματα σε άδειο δωμάτιο, ο ήχος μελοποιεί την αγαπη σε δωδεκάμετρη μορφή επαναλαμβανόμενου μοτίβου,  αγκαλιάζει αργά, αγγίζει τη μέση, ψιθυρίζει στ αυτί στιχάκια, που γίνηκαν σκέπασμα, αγκίστρι, πίστη, μέχρι που σκοντάφτει στις γεμάτες κούτες και άδειες βαλίτσες. Κάπου θα πήγαινες, μα έχασες τον προορισμό σε κάποια σφραγίσματα προσποιητής ασφάλειας και υποκριτικής βολής, παίρνοντας τον ρόλο μιας παράπλευρης απώλειας, άνευ σημασίας, άνευ υπολογισμού. Τίποτε δε θα αδειάσει, τίποτε δε θα γεμίσει, ένα μούδιασμα διάχυτο στο χώρο, δια περασμένο από ένα σώμα γυμνό, ανέγγιχτο με τη λαχτάρα αιμωδία, ενός πόθου παρωδία.

Διαβάστε περισσότερα: https://www.onthespotmag.gr/lifestyle/blues-for-the-soul/ «new love»

Ατομική ευθύνη δε σημαίνει κοιτώ την πάρτη μου

Στις κίβδηλες εποχές που διανύουμε, διαπιστώνεται με λύπη ότι η ανθρωπιά εχάθη και ουδείς εχέφρων και συναισθηματικά νοήμων τη συνάντησε κάπου.
Την σκότωσε η παθητική συναίνεση, το χορηγηλίκη που μεταφράστηκε σε εθελοντισμό.
Η πολιτική προστασία ανύπαρκτη σε καιρούς χαλεπούς, μέτρα που μεταθέτουν την ευθύνη, η συλλογικότητα αδρανεί από φόβο και η ατομική ευθύνη γίνηκε «η πάρτη μου». Θυσία η ζωή και οι αρετές της σε μια επισφαλή πραγματικότητα.

Για μας, για τη ζωή, για τους ανθρώπους μας:
#βοηθάμε👇
♦ Βοηθάμε τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες στα ψώνια, στα φάρμακα τους, ώστε να αποφεύγεται ο συνωστισμός
#φερόμαστε_με_ευγένεια👇
♦ Στους υπαλλήλους που μας εξυπηρετούν, στους γιατρούς, πωλητές, ταμίες…
#νοιαζομαστε👇
Για τους ανθρώπους μας, τους γείτονες, τους φίλους μας, τους μόνους
♦Δεν αδειάζουμε τα φαρμακεία από παρακεταμόλη, τα σ.μ από είδη πρώτης ανάγκης.
Φροντίζουμε όσοι έχουν δυνατότητα, για όσους δυσκολεύονται στα προς το ζην

Η επόμενη μέρα πρέπει να μας βρει ζωντανούς. στην πίστη, στις σχέσεις, στην αγάπη, στην φιλία. Η επιβίωση δεν πρέπει να τυφλώνει ούτε επιβάλλει οι άνθρωποι να χωρίζουν. Η απώλεια συναισθηματικής νοημοσύνης , ενσυναίσθησης και ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων θα είναι η μεγαλύτερη ήττα του πολιτισμού και του ανθρώπινου είδους.

Ανθρωπισμός, η μόνη ηθική που πρέπει να αντιτάσσεται σε δύσκολες στιγμές. Να νοιαζόμαστε το καλύτερο αντίδοτο, το μόνο αντίσωμα.

δεν είσαι εδώ

Χάραμα, το χέρι μου ψάχνει το δικό σου, θέλουν τα δάχτυλά μου να μπερδευτούν με τα δικά σου, να με τραβήξουν πάνω σου και να αισθάνομαι την καρδιά σου να χτυπά στο δικό μου στήθος. Νιώθω κάψιμο στο στέρνο και την αναπνοή μου να βαραίνει. Βαριά η επιθυμία, βαρύ το πάθος όταν μένει να κάνεις κύκλους σε ένα μόνο κορμί.
Το χέρι μου περιμένει το δικό σου, του λέω ποτέ δεν ήσουν, ποτέ δε θα σαι, και όμως αυτό εμμένει να χωθεί στο δικό σου. Κοίτα πώς ξάπλωσες μου λέει με γελάκι ειρωνικό. Πώς ξάπλωσα; Γυρισμένη πλάτη, κουλουριασμένη στο δικό σου κορμί, με τα χέρια σου να με τυλίγουν, «τι σημαίνει δεν είσαι εδώ;»
Ξύπνα κοιμήση, άρπαξέ με, σφίξε με, χαμογέλα μου με αυτό το ελεεινό πολλά υποσχόμενο στραβό χαμόγελό σου. Ξύπνα μωρέ, έτοιμος ο καφές, τον πιούμε αγκαλιά κοιτώντας τη βροχή, που τόσο έχεις πει σου αρέσει, «τι σημαίνει δεν είσαι εδώ;»
Χαΐδεψέ με, άσε το χέρι σου να κυλά πάνω μου, παίξε μαζί μου όπως μόνο εσύ κάνεις 😉 Ακούω τις κοφτές σου ανάσες, νιώθω τους παλμούς σου, το υγρό σου βλέμμα, πάλι με κατακτά, «τι σημαίνει δεν είσαι εδώ;»
Καλημέρα είπαμε; Μπα, δεν είσαι εδώ.

Πρώτο φθινόπωρο, πρώτη βροχή

Ποια ανάγκη ξεπλένεται στη βροχή;

Σε πόσα δάκρυα ξοφλάται η προσμονή;

Ασφάλεια, αναλγησία, ξεγυμνωμένες, καταπατημένες σε ξένες αναπνοές.

Ποιος μόνος πονά;

Ποια μοναχικότητα ματώνει;

Μόνο τα χέρια που ταίριαξαν και τύλιξαν τα δάχτυλα παρέα νιώθουν το γδάρσιμο.

Μόνο αγκαλιές που κούμπωσαν και από φόβο μη χαθούν σπαράχτηκαν.

‘Εχεις δει σώματα να ποθιούνται, μυαλά να ταιριάζουν και να δειλιάζουν; Ανθρώπους που φτιάχτηκαν για να είναι μαζί και να αρνούνται το εμείς από τρόμο να μη χαθεί;

Έχεις δει να ντροπιάζουν την αγάπη; Να πονά η προσμονή; Να ραγίζει ό,τι πίστεψες και το όνειρο να στραγγίζει την ελπίδα;

Εχεις δει λαχτάρα να σφίγγει το στέρνο; Να κομπιάζει στο κόψιμο της αναπνοής;

Σε ποιο θέλω επουλώνεται η πληγή;

Ποιο μου λείπεις ζεσταίνει τη στιγμή;

Δειλία οδηγεί σε απόγνωση τις ψυχές, ζήλεψε βλέπεις τη λάμψη τους και τις οδηγεί στο μίζερο γνωστό της κόσμο, τις χώνει στην ομπρέλα της εγνωσμένης βαστάσουζας βολής.

Ματώνει η ψυχή μάτια μου σε κάθε εμείς μοναχικό, σπαράζει όταν κόβονται τα άνθη της.

Τα άνθη τα ποτίζουμε μάτια μου, τι δεν κατάλαβες, δεν τα κόβουμε από φόβο μη μαραθούν.

Πώς τον τρως, πώς τον δίνεις να σε πω τι γονιός θα γίνεις!

Ανώμαλοι ρε φίλε, γεμίσαμε με δαύτους και τα καριόλα που μας κυβερνάνε πάνε να μας του κάνουν φυσιολογικούς.

Οι ανώμαλοι φυσιολογικοί;;;;

Θου κύριε φυλακήν τω στόματί μου που τα πουσταριά θα παίρνουν παιδιά, να αυξάνουν το είδος τους και εμείς οι φυσιολογικοί θα είμαστε δαχτυλοδειχτούμενοι.

Θα κάνουν τα παιδιά μας πισωγλέντηδες, ουαί και αλίμονο τι μας περιμένει, πώς μας κατάντησαν έτσι οι αλήτες!!!!! 

Τακτ, επίπεδο, μη μου άπτου και τα συναφή για σήμερα τα ξεχνάμε.! Δεν έχω τα νεύρα μου σήμερις παρά μόνο μία απόγνωση με διαπερνά. Ημιμάθεια ρε άνθρωπε. Γεμίσαμε καυλιάρικα ανδρείκελα και μυξοπαρθένες με άποψη, μην τους κουνήσουμε από τα στερεότυπα ένα αμόκ το παθαίνουν!

Χίλιες φορές τα παιδιά να μεγαλώνουν με αγάπη και φροντίδα από ομοφυλόφιλους ανάδοχους, παρά πεταμένα σε ιδρύματα έρμαια του κάθε επιτήδειου.

Χίλιες φορές τα παιδιά να μεγαλώνουν με ενήλικες που έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους και είναι ισορροπημένοι παρά σε οικογένειες που βγάζουν ανασφάλειες και απωθημένα στα παιδιά τους, είτε γκέι, είτε στρέιτ.

Ισορροπία, αποδοχή τι είπα πάλι! Άγνωστες λέξεις στις περισσότερες εκ των προτύπων οικογενειών που  φωνάσκουν φυσιολογικές.

Τι διάολο θεωρούμε φυσιολογικό;

Πόσο μικρόψυχοι άραγε είμαστε; Την ανάγκη για ένα χάδι, μία αγκαλιά, μία όμορφη κουβέντα γιατί την προσπερνάμε; Την ανάγκη ενός παιδιού να έχει το σπιτικό του, να ανήκει σε μία οικογένεια γιατί δεν την υπολογίζουμε; Πάνω από όλα όμως ο φασισμός των ιδεών!

Τόσες μέρες βλέπω στο διαδίκτυο ένα μένος προς την απόφαση για αναδοχή παιδιών από ομοφυλόφιλους. Αναδοχή είναι να αναλάβεις την φροντίδα ενός παιδιού μέχρι οι γονείς του να είναι σε θέση να το φροντίσουν οι ίδιοι. Άραγε καταλαβαίνει κανείς τι μεγαλείο ψυχής είναι να δώσεις ό,τι απόθεμα έχεις σε «δανεικό» παιδί; Αν σε κάτι λοιπόν θα μπορούσα να είμαι αρνητική θα ήταν γιατί αναδοχή και όχι υιοθεσία, ώστε να μην υπάρχουν «δανεικά» παιδιά και «δανεικοί» γονείς, ώστε οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα να μην λήγουν στο 18 έτος.

Τα παιδιά δε θα δίνονται με κλειστά τα μάτια, όπως ουδέποτε συνέβη μέχρι σήμερα. Οι άνθρωποι που θα αναλαμβάνουν προσωρινά την επιμέλειά τους θα ελεγχθούν, όχι μόνο οικονομικά όπως σκούζετε, δεν υφίσταται αγοραπωλησία..Θα ελεγχθεί η καταλληλότητά τους από ειδικούς και θα υπάρχει συνεχής εποπτεία από κοινωνικούς λειτουργούς ως είθισται. Καιρός να αξιοποιηθούν και αυτοί που βγαίνουν χιλιάδες από τις σχολές και δεν μπορούν να απορροφηθούν από το κράτος πρόνοιας, έλεος πια!

Το μεγάλο ζήτημα είναι η αντιμετώπιση αυτών των παιδιών από εμάς τους φυσιολογικούς, πώς θα κατευνάζουμε τη ματσίλα του ρατσισμού.

Λοιπόν ο Κωστάκης που θα είναι παιδί τέτοιας ανάδοχης οικογένειας δε θα σου πειράξει το αγοράκι σου, επίσης και η Κατερινούλα δε θα σου πειράξει το κοριτσάκι σου. Πίστεψέ με οι γονείς των ανάδοχων ήταν «φυσιολογικοί»…

Πόσο άραγε μεγάλο κομμάτι για μία οικογένεια είναι η αποδοχή και η ισορροπία, πόσους λιγότερους ενήλικες με ψυχολογικά και πόσα περισσότερα παιδιά ευτυχισμένα θα είχαμε αν είχαμε όλοι αποδεχτεί τον εαυτό μας και διεκδικούσαμε τη ζωή που μας κάνει ευτυχισμένους, σεβόμενοι πάντα τα δικαιώματα των άλλων, προασπίζοντας όμως τα δικά μας;

Μίλαγα πριν καιρό με μία κοπέλα που δουλεύει νύχτα, μου έλεγε ότι σιχάθηκε τους άντρες, δε θέλει να την ξανααγγίξει κανείς, δεν εμπιστεύεται κανέναν. Τη ρώτησα γιατί, δεν περίμενα την απάντηση το ομολογώ!

-«Ξέρεις πόσοι παντρεμένοι με παιδιά έρχονται και ψάχνονται για άντρα; Και αν δε βρουν τρέχουν να ψωνίσουν….«

Εθελοτυφλούμε! Πλέον ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι μπορεί πολύ εύκολα μέσω παρένθετης μητέρας να αποκτήσει δικό τους βιολογικό παιδί και δη για τα ζευγάρια γυναικών ακόμα ευκολότερο. Η πράξη αναδοχής, δεν είναι εγωιστική, δεν είναι ναρκισσιστική, είναι μία πράξη αλτρουϊσμού.

Επίσης το να είναι κάποιος γκέι δεν τον κάνει παιδόφιλο, αυτοί δεν έχουν φύλο, είναι σάπιοι, ανθρωπόμορφα τέρατα.

Ανώμαλους δε μας κάνει η σεξουαλική μας ταυτότητα, άλλωστε πολύ αμφιβάλλω αν όλοι οι στρέιτ είμαστε φυσιολογικοί, δηλαδή να κάνουμε σεξ ως όρισε η φύση και ο νοών νοείτω.

Ανώμαλοι είναι οι βιαστές, οι παιδεραστές, οι ρατσιστές. Είναι όσοι κακοποιούν σωματικά και πνευματικά συζύγους και παιδιά. Ανώμαλος είναι κάθε άνθρωπος που στερεί καταχρηστικά με τη βία το αναφαίρετο δικαίωμα της επιλογής.

Για σκεφτείτε λίγο πόσο ιδανική ήταν η δική σας οικογένεια; Πώς μάθετε να ορίζετε το φυσιολογικό μέσα από τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις των γονιών σας; Εν τέλει πόσα ακολουθήσατε και ποια σας έκαναν ευτυχισμένους.

Θέλω σπίτια γεμάτα ζεστασιά, όπου όλα τα πρόσωπα θα χαμογελάνε και όταν θα πονάνε θα υπάρχει ένα χάδι να απαλύνει τον πόνο τους. Θέλω παιδιά φροντισμένα, παιδιά να ονειρεύονται, να παίζουν, να χαίρονται. Θέλω ανθρώπους που δε φοβούνται.

Πολλοί από εσάς που βρίζετε τους «ανώμαλους» που θα πάρουν παιδιά, είστε ήδη γονείς. Σκεφτείτε μόνο αυτό, ότι τη σεξουαλική ταυτότητα του παιδιού σας δεν την έχετε εξασφαλίσει. Αραγε το παιδί σας θα ήταν καλός γονιός ή η σεξουαλική του ταυτότητα θα αποφάσιζε;

Να μάθεις να φεύγεις

Να μάθεις να φεύγεις!!! 

Όταν βλέπεις ότι έχεις αδειάσει, ΦΕΥΓΕΙΣ. Ό,τι είχες να δώσεις το έδωσες. Μην περιμένεις να γεμίσεις από κάτι που σε αφήνει γυμνό. Μην αφήνεις το κορμί σου με τη λαχτάρα να νιώσει αυτό που κάποτε γνώρισε. Μη σε μαθαίνεις να ζεις στη έλλειψη. 

Οτιδήποτε αφήνει σκιές, αμφιβολίες και αν, μην το περιμένεις. Δεν αλλάζει, μην καθίσεις να δεις την επόμενη σκηνή, ίδια θα είναι. Δεν είναι ότι κάτι δεν ωρίμασε και χρειάζεται χρόνο, αν στο κάνεις αυτό, θα σε δεις να σαπίζεις όταν ο άλλος θα ωριμάζει, δε θα είστε ποτέ στην ίδια τροχιά. 

Μπορείς να ρισκάρεις όσο θέλεις, να παλέψεις για να ζήσεις αυτό που ποθείς. Να πέσεις χαμηλά. Να χτυπηθείς. Όμως ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΣΟΥ είναι να σηκωθείς, να μαζέψεις όση αξιοπρέπεια έχεις, να προλάβεις το κομμάτιασμά σου και το μοίρασμα αυτών στα σκυλιά.

Είναι μεγάλη εξάρτηση η αναμονή. Ιδίως όταν έχεις πάρει αυτό το δρομολόγιο και έχεις κάνει υπέροχες διαδρομές. Όμως δε βλέπεις, το δρομολόγιο δεν έρχεται και συ περιμένεις και όταν έρχεται, τρακάρει σε τσουβάλια από δικαιολογίες. Κάθε φορά με τις ίδιες υποσχέσεις και παραλείψεις.

Σήκω επάνω, προχώρα. Άνοιξε τα χέρια, άσε τον αέρα να λούσει τα μαλλιά σου. Άσε τον ήλιο να αγγίξει το πρόσωπό σου. Άσε τις ψιχάλες της βροχής να πάρουν ό,τι σε βαραίνει, ό,τι σου αφήνει λεκέ. Μην πάρεις τίποτα μαζί σου. Προχώρα, κλείσε τα μάτια, ονειρέψου, νιώσε ελεύθερος. Πάρε ανάσα, αγάπησε κάθε κομμάτι σου και προχώρα. Φύγε για σένα, στο χρωστάς! 

Έρωτας εστί

Έρωτας εστί να ξυπνάς και να κοιμάσαι με ένα όνομα, ένα βλέμμα, ένα χάδι, έναν βραχνά, έναν πόνο.
Έρωτας εστί βόλτες από το ροζ στο γκρίζο συννεφάκι. Μία να γίνεσαι μούσκεμα από σταγόνες ηδονής και την άλλη από σταγόνες «λείπεις». Στον έρωτα δεν υπάρχουν ονόματα, δεν είναι η Μαρία, ο Γιάννης… Στον έρωτα βαφτιζόμαστε με κάθε τι ζουζουνιάρικο, χαζό, αφελές, διαφορετικό.
Ο έρωτας εκδηλώνεται και εξελίσσεται μέσα από δύο. Η έντασή του δε σταματά, ούτε στην απόσταση, ούτε στο μαζί. Δεν κορυφώνεται με το σεξ, δε χαλαρώνει στο τελείωμα της ερωτικής πράξης. Είναι σε κορύφωση σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε αισθάνομαι, σε κάθε βλέμμα. Διαφορετικές κορυφώσεις κάθε φορά, όμως ίδια δυνατές και έντονες.

Θέλω να σε χαϊδέψω παντού και ταυτόχρονα μόνο στα μαλλιά. Θέλω να σε φιλήσω παντού και ταυτόχρονα μόνο τρυφερά στο μέτωπο. Θέλω να σου κάνω τόσα πολλά και ταυτόχρονα μόνο να σε πάρω αγκαλιά και να κοιμηθούμε. Θέλω να μου κάνεις άλλα τόσα και ταυτόχρονα μόνο να ακουμπήσεις το κορμί σου πάνω μου να σε νιώθω.

Έρωτας είναι το κόψιμο της ανάσας στο «σε θέλω εδώ και στο είσαι εδώ».
Έρωτας είναι να θέλεις κατασπαράξεις σαν αγρίμι και ταυτόχρονα να αγκαλιάσεις σα μωρό.
Έρωτας είναι όταν η διάθεση εναλλάσσεται από γουτσου γούτσου σε άντε γ@μ.
Έρωτας είναι ο πόνος των πληγών κ η αγαλλίαση της φροντίδας αυτών.
Έρωτας είναι ένα παιδί που κλαίει και γελάει το ίδιο εύκολα, το ίδιο δυνατά.
Έρωτας είναι να έχουν τα πάντα νόημα μα συνάμα τίποτα.
Έρωτας είναι οι ίδιες λέξεις που βγαίνουν από διαφορετικά βλέμματα όταν αντικρίζονται. Ακόμα και χώρια να κοιτάνε συναντιούνται σε κάποια θύμηση σε φόντο αστεριών.
Έρωτας είναι να αφήνομαι στα χέρια σου και συ στα δικά μου, το κορμί μου δικό σου και το δικό σου δικό μου. Να το προσέξω, να το φροντίσω, να το κάνω να χαρεί, να είμαστε σκληροί και ταυτόχρονα τρυφεροί.
Έρωτας είναι το τρέμουλο της απουσίας και το τρέμουλο του δικού σου αγγίγματος.
Έρωτας είναι το πιο γλυκό πιοτό, που όσο και να πιεις το λαχταράς κι άλλο. Ευφραίνει καρδίαν, αναστατώνει το κορμί και το μυαλό τρελλαίνεται που δεν μπορεί να διαχειριστεί ότι το σώμα και η καρδιά προστάζει, ώσπου το γλυκό πιοτό σαν φίλτρο μαγικό σαγηνεύει το μυαλό και στον κόσμο αυτό υπάρχεις μόνο εσύ και γω!
Έρωτας εστί «θάνατος και ανάσταση» σε επαναλαμβανόμενο μοτίβο 😉

«μαζί» «μοιράζομαι» ΦΟΥΣΚΕΣ

Είμαστε οι επιλογές μας!

Ό,τι επιλέγουμε αυτό αξίζουμε λένε. Στην ουσία όμως επιλέγουμε αυτό που πιστεύουμε ή νιώθουμε «πιθανότατα ευσεβής πόθος» , ότι θα κάνει τη  ζωή μας να είναι ομορφότερη. Αυτό τις περισσότερες των περιπτώσεων δε συμβαίνει και τότε και μόνον τότε γίνεται η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ: συμβιβάζεσαι ή αλλάζεις πορεία.

Τα αρνητικά σημάδια εξέλιξης μιας σχέσης, όποιας μορφής και να είναι, (γονεϊκή, ερωτική, φιλική), φαίνονται εξ αρχής. Με θολωμένα μάτια όμως δύσκολο να τα αντιληφθείς. Δε θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς, αφού τα αισθήματα ή η ανάγκη εκδήλωσης και αποδοχής αυτών είναι πολύ μεγάλη με αποτέλεσμα να θολώνουν τα νερά. Στην πραγματικότητα δε μας απογοητεύουν τα πρόσωπα αλλά οι προσδοκίες που έχουμε εμείς για αυτά. Σημαντικό ρόλο βέβαια παίζουν και τα κοινωνικά πρότυπα που μας επιβάλλουν συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Tο «μαζί», «το μοιράζομαι», «ολοκληρώνομαι» είναι φούσκες.

Δυστυχώς το μαζί χρησιμοποιείται ως φορτώνω, το σε νοιάζομαι ως σε εκμεταλλεύομαι, το κατανοώ ως κρατάω πισινή δεν είμαι για περισσότερα ή με βολεύει αυτή η κατάσταση, το μοιράζομαι ως ανέλαβε.

Το να ζεις κάθε στιγμή με ένα χάδι, μία αγκαλιά, μία βόλτα, μία έννοια, σκέψη,μια στενοχώρια, δεν είναι μοιρασιά αλλά ένωση.  Αυτή η ένωση είναι η πραγματική ανάγκη. Όταν η ανάγκη σου δε γίνεται αντιληπτή ή και να γίνει υποτιμάται, μένεις να προσμονάς. Η προσμονή αυτή δημιουργεί μελαγχολία και οδηγείσαι με μαθηματική ακρίβεια σε μία χρόνια κατάσταση θλίψης.

Αν αυτό που ζεις δε σε συνεπαίρνει, δε σε βγάζει από την καθημερινότητα, δε σε βοηθά να εξελιχθείς, να μάθεις, αν δεν είστε φορτιστές ο ένας για τον άλλον τότε τι, τι περιμένετε πέραν της μιζέριας που την έχετε κατακτήσει ήδη. Αν σβήνει η  λάβα μέσα σας για δημιουργία, αγάπη, κατάκτηση, τότε τι μένει;

Πολλές φορές η επιλογή του μόνου δρόμου δίνει δύναμη. Εκεί μαθαίνεις τις δυνατότητές σου, να σε αγαπάς, να σε φροντίζεις, να μην απογοητεύεσαι περιμένοντας. Στο μόνος βρίσκεις τον εαυτό σου και ολοκληρώνεσαι. Τότε ίσως μόνο τότε να είσαι έτοιμος για το «μαζί», όχι για να μοιραστείς αλλά για να πολλαπλασιάσεις.

Οι φούσκες είναι διασκεδαστικές μόνο για σκάσιμο 😉

 

 

 

 

Υ.Γ Έχω ανάγκη να νιώθω και να είμαι όμορφη. Έχω ανάγκη τα μαλλιά μου να ναι απαλά και να ανεμίζουν…ελευθερία. Έχω ανάγκη να νιώθω τη σπίθα στα μάτια μου να κάιει. Ευχαριστώ εσένα 😉 που μου θύμησες πόσο ανάγκη το έχω και για να πετύχω θα πρέπει να βγάλω τα εμπόδια από το δρόμο μου και αν δε βγαίνουν να αλλάξω δρόμο :p Σε ευχαριστώ που μου θύμησες για μία ακόμα ότι η μοναξιά της προσμονής δεν παλεύεται. Μόνη μάτια μου !!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Προσποιητές ζωές (stop)

Αντί να διεκδικούμε αυτό που θέλουμε να έχουμε, να προσπαθούμε να γίνουμε ό,τι έχουμε ονειρευτεί, κυνηγάμε τους φόβους μας. Ζούμε υπό τον ζυγό του εγωισμού και την ανάγκης να ανήκουμε κάπου και αυτό το κάπου να μας ανήκει.Φτιάχνουμε ένα προσωπείο όσο πιο αρεστό στο κοινωνικό σύνολο, χάνουμε την ταυτότητά μας και ζούμε στο «φαίνεσθαι!». Η ευτυχία ορίζεται στα υλικά και στις «στημένες» απολαύσεις.

Προσποιούμαστε ότι αισθανόμαστε για να καλύπτουμε την ανάγκη των αισθημάτων που η ανθρώπινη φύση μας απαιτεί. Η χαρά και ο πόνος αλλάξανε πρόσωπα. Δε φαίνονται στα μάτια, στα χείλη, στον ήχο της φωνής. Παρουσιάζονται με πανομοιότυπες φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα, από στημένες πόζες, ασύδωτα πάρτυ, φτιαχτούς έρωτες και αλκοόλ. Ζούμε ζωές πίσω από ψεύτικα τσεκ ιν, χαιρόμαστε με λάικ της προσποιητής ευτυχίας μας από αγνώστους «φίλους». 

Ο έρωτας έγινε πήδημα, κακοφτιαγμένης πορνό ταινίας, που στις περισσότερες των περιπτώσεων μετανιώνουμε που την είδαμε και ξαναπάμε όμως σε πανομοιότυπο σενάριο. Το φλερτ, η γνωριμία, το σκίρτημα, η αναμονή, τελειώνουν άδοξα σε βιαστικό ολιγόλεπτο κρεββάτι. Βέβαια όλα γίνονται για μία φώτο στο φεισμπουκ, που μπορεί να έχει ανέβει να έχει πάρει χ λάικ και η αποτυχία να ερωτευτούμε, γίνεται επιτυχία των σόσιαλ. (κατάντια)

Ζούμε ένα καλοστημένο παιχνίδι ρόλων. Λειτουργούμε χωρίς χαρακτήρα. Τα ονειρά μας γίνονται ό,τι η προοπτική απαιτεί. Τόσες διαφορετικές προσωπικότητες μασκαρεμένες με την ίδια στολή. Τόσες φωνές ουρλιάζουν κάτω από σιγαστήρα για το ομοιόμορφο. Τόσα διαφορετικά χρώματα κρυμμένα σε ασπρόμαυρο φόντο.

Κουράστηκα άνθρωποι, να σας βλέπω ανικανοποίητους, πεζούς, ρηχούς. Να αναζητάτε την ευτυχία σε λίγη ηδονή, συνήθως υλική. Βαρέθηκα να σας βλέπω κρυμμένους σε σχέσεις τελειωμένες φοβούμενοι τη μοναξιά. Λυπάμαι πού άγεστε και φέρεστε όπως η κληροδοτούμενη παθογένεια απαιτεί. Στενοχωριέμαι που «φτιάχνετε» φυσιολογικό, αυτό που δε σας ευχαριστεί, για να δικαιολογείτε ότι ξεχάσατε να ζείτε.

Μη μιζεριάζεις άνθρωπε, η ζωή είναι το πιο όμορφο δώρο, αν της φέρεσαι σα να είναι «πόρνη» το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να κάνεις τη ζωή σου μπουρδέλο. Σου δίνει δύο δρόμους και την ευθύνη να διαλέξεις ποιον θα ακολουθήσεις, ο ένας είναι η αποδοχή μίας κατάστασης και της παραμονής σου σε αυτή και ο άλλος η αλλαγή.
Γύρνα το βλέμμα σου στην ανατολή, εκείνη την ώρα που ο ήλιος αρχίζει να κάνει δειλά δειλά τα πρώτα του βήμα στην ανηφοριά. Κοίταξέ τον, είναι η στιγμή που δεν τυφλώνει από τη λάμψη του. Ξεκινάει μια καινούρια μέρα για εκείνον, όπως για σένα. Θαύμασε το τοπίο ολόγυρά σου και απόλαυσε να είσαι μέρος του. Χαμογέλα έχεις μία ολόκληρη μέρα να λάμψεις 😉

Κλείσε τα μάτια και θυμήσου την πιο αστεία στιγμή σου ως παιδί, το μεγαλύτερο θυμό σου, το πείσμα σου, το δίκιο σου. Θυμήσου το «όταν μεγαλώσω θα γίνω» και δεν εννοώ επάγγελμα αλλά πώς νιώθαμε ότι θα είμαστε, πόσα θα φτιάχναμε. Θυμήσου όταν πληγωνόσουν, όταν σε κορόιδεψαν, θυμήσου πόσες φορές έπεσες και πόσες σηκώθηκες, θυμήσου μέσα από πόσα λάθη έμαθες και πόσους φόβους άφησες να σε αλλάξουν. Ξύπνα τον μικρό επαναστάτη, περιμένει…

Σιχάθηκα του κόσμου τούτου την ασχήμια

Σιχάθηκα!!! Όπου και να γυρίσω ανθρωπάρια. Βρώμα παντού από τις σαπισμένες ψυχές. Φανταχτερά εξώφυλλα σε σκουριασμένες επιφάνειες. Η αλληλεγγύη προμότιον μισαλλόδοξων. Κοινωνία, γεμάτη με ταμπού και ακρότητες. Χαρακτηρισμένες συμπεριφορές, κληρονομικά μεταδιδόμενες:«όπου φτύνουμε γλείφουμε», «το χέρι που θα μας ταΐσει, το δαγκώνουμε», «ό,τι φάμε ο,τι πιούμε, ό,τι αρπάξει ο πισινός μας».

Σεβόμαστε εξουσίες, που ποντάρουν ακόμα και τη ζωή μας για προσωπικά τους συμφέροντα!
Αστυνομία: Ρόλος να διαφυλάττει την ησυχία και τάξη , να προλαμβάνει και να διώκει το έγκλημα… Εκτός αν βέβαια, πέσεις στον θείο, γνωστό, πρωτοξάδερφο, αδερφό, είσαι γνωστός του υπουργού, πίνετε κρασιά την Παρασκευή, ο τραπεζικός σου λογαριασμός έχει πολλά πολλά ψηφία, τότε το έγκλημα δεν υπάρχει, «δεν πα να πήγε να σκοτώσει την κοπέλα ψιλά πράγματα». Ενίοτε όταν το θύμα, όποιο θύμα, επιμένει για τη δίωξη του εγκληματία (γνωστού του εκάστοτε διοικητή A.T),τα καλά μας στρουμφάκια φροντίζουν να βοηθήσουν το θύμα, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να τα πείσουν ότι η όποια δίωξη δε θα είναι για το συμφέρον τους στο τέλος. Φεύγουν τα θύματα και ο εγκληματίας ξανά σε δράση 😦 .

Δικαιοσύνη: Εξαιτίας της τυφλότητάς της, μπερδεύει την εφαρμογή του δικαίου με τα 30 αργύρια :p, δε φταίει τυφλή αφού!!!!! Και μείνε εσύ μ@λ@κ@ να ψάχνεις το δίκιο σου σε μία εξουσία, που η ίδια αποφασίζει αν έπραξε σωστά ή όχι :(.

Πολιτική: Σύνολο από Σούργελα που καταχράζονται και ευτελίζουν τη δημοκρατία και τους πολίτες της.

Κοινωνία: Άνθρωποι, απρόσωποι, μαθημένοι στο πώς θα βολευτούν και όχι στο πώς θα ευτυχήσουν. Υλισμός, εφήμερη διασκέδαση,στημένες αγάπες, ανύπαρκτες φιλίες. Μίσος, κρίση και οργή για ό,τι διαφορετικό. Εγωισμός σε όλες τις σχέσεις με μότο « ό,τι μου βγάζεις παίρνεις ». Όχι φιλαράκια μου δίνουμε ό,τι είμαστε, δεν είναι αλισβερίσι εγωισμού μία σχέση.
Μεγαλωμένοι με το «τι θα πουν οι άλλοι»…

φίλα Κωστάκη τη θεία και μην τυχόν δεν το κάνεις και δείξεις ότι δεν έχεις τρόπους. Τι σημαίνει δε θέλω;;;, ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΤΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ. (ΝΤΡΟΠΗ). «Γεννάμε άρρωστους ενήλικες». Κοίτα την Κατερίνα, Μαιρούλα και άριστη μαθήτρια και μετάλλιο στους αγώνες, εσύ χαζή είσαι και δεν μπορείς; Κοίτα ρε τι γκόμενα έχει ο Δημητράκης του Τάσου και ο μπαγλαμάς ο δικός μας είναι με το τελειωμένο…… ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ «ΤΟ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Η ΚΑΤΣΙΚΑ ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ».

Πιστοί στην αρχή ό,τι δηλώνουμε είμαστε, αρκεί να φαινόμαστε αρεστοί. Φοράμε από μικροί προσωπείο με τα κοινώς αποδεχτά και συνάμα «μη μας πουν και βλάχους» το παίζουμε προοδευτικοί φτάνοντας στο άκρο της ασυδοσίας, μειώνοντας την αξία κάθε αξίας, κυρίως του σεβασμού προς τον εαυτό μας.
Δεν πα να αυξήσαμε τα πτυχία, να γίναμε πολύγλωσσοι, να ταξιδέψαμε, να γνωρίσαμε πολιτισμούς, να δουλέψαμε, να διαβάσαμε λίγο ποίηση βρε αδερφέ, η ανύπαντρη μητέρα παραμένει πουτ@ν@, η χωρισμένη ανίκανη να κρατήσει τον γάμο. Ο γάμος είναι επιχείρηση ( και να σκεφτείς ότι κάποιοι παλέψανε για τον γάμο από έρωτα) το προξενιό καλά κρατεί, μόνο που πλέον προξενεύονται μόνοι τους.

Μας μπιπ στο σχολείο να μάθουμε την αξία του διαφωτισμού. 15 χρόνια μετά το σχολείο και κάτι αιώνες από το κίνημα του διαφωτισμού ψάχνω να βρω ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΞΙΕΣ «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑ ΑΡΕΤΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ», αν τις βρει κανέις να δώσει και σε μας. :p

Εχάθη όποιος τον βρει να τον επιστρέψει

Βλέπω με λύπη καθημερινά, ότι δε μας νοιάζει να γινόμαστε καλύτεροι, δε ζητάμε ισότιμες σχέσεις, μας νοιάζει μόνο ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ και αν δεν μπορούμε μειώνουμε το καλύτερο 😦.
Λυπάμαι!!!! Δεν πα να ζούμε σε ελεύθερη χώρα, η δουλικότητα μπήκε στο dna μας… και ένας μεσαίωνας στον ουρανό μας, με επικάλυψη λίγο δύση. Λυπάμαι…

μ.ε.π.ν.δ.

Σε αυτή τη μάχη είμαστε όλοι μαζί «νοτ»

Αιδώς αργείοι ορίζουν αυθαίρετα αξίες, που σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, αλλά έναν μπερδεμένο συντηρητισμό, που με το που πιει δύο ποτηράκια ξεσαλώνει ανεξέλεγκτος.

«Σε αυτή τη μάχη είμαστε όλοι μαζί» η δήλωση και του Μαγιορκίνη συναγωνίζεται επάξια το «μαζί τα φάγαμε», μία ακόμα αηθής τοποθέτηση που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα ακόμα καμπανάκι στο οφθαλμοφανές «οι λίγοι εις βάρος των πολλών». Μία διαρκής έκκληση ομοψυχίας με τακτική καταστρατήγησης συνταγματικών δικαιωμάτων, σε ένα επιβαλλόμενο περιβάλλον που ιστορικά το έχουμε δει σε άλλα καθεστώτα. Μια συνεχόμενη πρόκληση απέναντι στη μουδιασμένη κοινωνία, απέναντι στους πραγματικά θυσιαζόμενους κατ΄ εντολή μωυσήδων.

Σχεδόν ένα χρόνο η ίδια καραμέλα, σε κάποιους λιώνει καταπραΰνοντας τον λαιμό, ενώ σε κάποιους άλλους κάθεται σε σημείο πνιγμού. Έμπλεξε τα μπούτια της επιστήμη και πολιτική με το μαρκούτσι του μικροφώνου να δημιουργεί τη νέα τάση μαϊντανών με ιδιότητα κύρους βιολογικής καλλιέργειας και πιστοποιημένοι με iso «πάρτα μ@λ@κα».

Η καταστρατήγηση των ατομικών δικαιωμάτων «βιολογικών και κοινωνικών αναγκών» έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια ανοχής στο δόλιο υπόβαθρο της ενότητας για νίκη του κοινού εχθρού και την κατανομή μιας ίσης ευθύνης απέναντι σε όλους, που τρομοκρατικά δημιουργούν στρατιώτες πρώτης δεύτερης γραμμής και αξιωματούχους καλά προστατευμένους στα τείχη των σωτήρων. 

Ποτέ δε θυμάμαι τόσες διαιρέσεις και τόση σιωπή. Ένας διαχεόμενος μιλιταρισμός σε όφελος ατόμων εις βάρος της κοινωνίας.

Αντουανετισμός, μια κακή αναπαραγωγή αριστοκρατίας μεσαιωνικού χαρακτήρα. Άριστη η εκτέλεση ρόλων, η χρήση της εξουσίας και των προνομίων από λίγους και αυτοί που στερούνται τα στοιχειώδη, τα απαραίτητα προς το ζην. Οι στερούμενοι κάθε φύσης δικαιώματος (κοινωνικά, εργασιακά, βιολογικά, περίθαλψης), αντιμετωπίζονται με οργή, ως απεχθής απαίτηση ενάντια στο συλλογικό καλό. 

Κάπου κάπου ανάμεσα στο μούδιασμα, στην προσαρμογή και στα πρέπει ακούς ένα «θα επανέλθουμε», σε δύο μήνες, ένα χρόνο, δύο πέντε δέκα. Και αν δεν, ο νους παραπέμπει πάντα στους αγώνες των νέων, η αέναη ελπίδα της αλλαγής των συγκυριών στον επόμενο. Σε αυτούς τους νέους που κατηγορήσαμε εμμονικά, σε αυτά τα παιδιά που δεν παίζουν πια, παρά μόνο δέχονται μια σωρεία ευθυνών και υποχρεώσεων χωρίς να απορρέει κανένα δικαίωμα.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν ήταν ποτέ η απάντηση, ήταν μόνο η ερώτηση. 

Η ατομική ευθύνη είναι συναίσθηση του χρέους απέναντι στο συνάνθρωπο ως εαυτόν και  δίνει την ευκαιρία για ουσιαστική αδελφοσύνη και όχι συσσώρευση οργής. 

Παιδεία με ευρεία οπτική και Εκπαίδευση χωρίς προκατάληψη, η αλληγορία του covid

https://www.onthespotmag.gr/cities-and-society/paideia-me-eyreia-optiki/

Πόσο επίσημο, το πρώτο κουδούνι! Τα σχολεία μας ντύθηκαν με Αγιασμό και ευλογούν  την παράδοση των παιδιών μας, στο χώρο της Μόρφωσης και της Παιδείας. Μια εικόνα αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου. Δεν είναι τα χρώματα, τα κτίρια, οι δάσκαλοι, είναι η αίσθηση ότι από εκεί μέσα θα γεμίσει η βαλίτσα τους με όλα τα απαραίτητα εφόδια για το ταξίδι της ζωής.

Οι αυλές άλλαξαν, δεν παίζουν σχοινάκι και οι ορθογώνιες τσάντες με το κουμπί, μένουν σε χρονοντούλαπο. Τα χρώματα πιο ζωηρά από ποτέ, κρύβουν ενίοτε τα παιδιά σε σκιές υπερκαταναλωτισμού, στον υπέρμετρο πόθο ικανοποίησης αναγκών τους.

Έκδηλες ανησυχίες, ίδιες, επαναλαμβανόμενες, σα σε επανάληψη να τις αναπαριστά το πεζοδρόμιο, καθώς τα «πηγαδάκια γονιών» το επισκέπτονται και πάλι.

«Ανισότητα», η λέξη που κρύβεται πίσω από ολόκληρους διαλόγους αγωνιών. Πόσο κοστίζει η μόρφωση τελικά; Η δωρεάν παιδεία γιατί μπάζει τόσα νερά; Δεξιότητες να μάθουν τα παιδιά μας, πώς θα ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό του αύριο χωρίς αυτές; Όχι δεν είναι νωρίς, από μικρά πρέπει να μάθουν. Και η παιδικότητα μετατρέπεται σε ένα επιβαλλόμενο πρέπει.

Ένα χαρτί, λίστα όπως τη λένε, με πέντε τετράδια κάτι μολύβια, γόμες, μπογιές, πόσο βάρος μπορεί να έχει; Γιατί σε κάθε χέρι ζυγίζει ξεχωριστά; Και τι θα πει ο δάσκαλος, αν πάει σχολείο χωρίς αυτό; Πώς θα κριθεί η οικογένεια αυτή; Τακτικότητα, οι λίστες βοηθούν στη σωστή οργάνωση. Πόσο δίκαιο μοιάζει. Απλά καμιά φορά αναρωτιέμαι: Σε ένα σπίτι με πολλά δωμάτια, πολλά γραφεία, πόσο εύκολη γίνεται η τακτοποίηση και η σειρά των πραγμάτων και πόση δουλειά, σκέψη ακόμη και φαντασία απαιτείται ώστε να επιτευχθεί σε ένα μικρό σπίτι, με τα ίδια άτομα και τις ίδιες υποχρεώσεις; Η τακτικότητα είναι θέμα καλής θελήσεως, οι ανέσεις το κάνουν πιο εύκολο, αλλά η ζωή των περισσοτέρων δεν είναι εξασφαλισμένη εις το διηνεκές με ανέσεις.

Τα όνειρα για τα παιδιά μας στοιβάχτηκαν σε παροχές. Ξεκινούν και καταλήγουν σε ένα θρανίο. Να τους δώσουμε έναν καλύτερο κόσμο ή τα απαιτούμενα για να τον φτιάξουν; Kαι αν αυτή η συνταγή πετυχαίνει, γιατί ο κόσμος δεν γίνεται καλύτερος;

Διατηρούμε την ίδια συνταγή, συντηρώντας τις ίδιες συνθήκες. Ένα σχολείο για λίγους. Φυσική αγωγή χωρίς αθλητισμό, ξένες γλώσσες και πληροφορική χωρίς πιστοποίηση. Φτιάχτηκαν τόσοι χώροι που φιλοξενούν παιδιά με σκοπό τη μάθηση, τον αθλητισμό και την ψυχαγωγία, όμως με κατευθυνόμενη σκέψη και διαρκή αγώνα, να ακολουθούν κανόνες, ώσπου το βλέμμα και η ομιλία τους παύει να θυμίζει παιδιά αλλά μικρούς ενήλικες.

Σκοπός της εκπαίδευσης είναι η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ όλων όσων δε γνωρίζουμε, βήμα- βήμα να σκέφτονται και να επεξεργάζονται τις πληροφορίες, γεμίζοντας με εικόνες και εμπειρίες που θα τα βοηθήσει να μάθουν και νιώσουν  αξίες.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι επίτηδες χώθηκε το φθινόπωρο στην έναρξη των σχολείων. Το θρόισμα των δέντρων τέτοιες μέρες μοιάζει να ψιθυρίζει τις αγωνίες των γονιών και μαθητών. Είναι τα χρώματα βλέπεις, το πορτοκαλοκίτρινο στις αίθουσες, στις ζωγραφιές  βιβλίων. Τα ξερά φύλλα που τσαλακώνονται σα σελίδες τετραδίων. Μελωδίες που ξυπνούν καθώς το καλοκαίρι χαιρετά.

Τα παιδιά μας, μας έμαθαν το νόημα της ζωής, τους οφείλουμε μια παιδεία, αντάξια του δώρου που μας έκαναν. Στις αντιφατικές και δύσκολες μέρες, ας γίνουν οι μικρές κοινωνίες των σχολείων, παράδειγμα μιας σωστά δομημένης και ευσυνείδητης κοινωνίας.

Φέτος όσο ποτέ, μετά την εκκωφαντική ολιγωρία του υπουργείου να στηρίξει την παιδεία απέναντι σε αυτή τη δυστοπία, ας ευχηθούμε να μην έχει συνέπειες στη σχολική κοινότητα και η προσπάθεια των παιδιών να εξαλείψει την παραδοξότητα. Ας τα αφουγκραστούμε και να κατανοήσουμε την προσπάθειά τους, να ανταπεξέλθουν στις διαφορετικές συνθήκες που βίασαν τις ζωές μας, επιβάλλοντας έναν αλλιώτικο και παράταιρο με την παιδική-εφηβική ηλικία τρόπο ζωής.  Η δυστοπία, αναγκάζει το σύνολο της μαθητικής κοινότητας «εκπαιδευτικούς και μαθητές», να φοράνε μάσκες. Να κρύβουν τα ροδαλά μάγουλα, τα χασμουρητά τους, τον ιδρώτα  και κάθε έκφραση πίσω από αυτές, προκειμένου να προστατεύσουν την υγεία τους και τους οικείους τους. Να δείξουμε κατανόηση περισσότερο από ποτέ, στην ανάγκη τους για βαθιές ανάσες,  ξεκούραση, παιχνίδι, ξενοιασιά και γέλιο.

Καλή σχολική χρονιά, με εκπαίδευση που διεγείρει τη σκέψη.

https://www.onthespotmag.gr/cities-and-society/paideia-me-eyreia-optiki/

Η υποκρισία μιας εκχυδαϊσμένης κοινωνίας.

Η άφατη πραγματικότητα, πόσο ειρωνεία μπορεί να κρύβει;

«Εκπλαγήκαμε» από ένα σόου κλειδαρότρυπας με επιλεκτικά προσεγμένες προσωπικότητες που ο μόνος σκοπός είναι ο ερεθισμός της κοινής γνώμης στον άμετρο κιτρινισμό. Μια συνταγή που ποτέ δεν παλιώνει. Ένα ακόμα προϊόν  από το οποίο δε χαρακτηρίζεται το ίδιο αλλά οι αγοραστές του.

Είδαμε, για μία ακόμα φορά να εκφυλίζεται η σεξουαλικότητα του ατόμου ποικιλοτρόπως. Είδαμε, αυτόν που επέλεξε η παραγωγή ως γόη να περιγράφει τις γυναίκες  ως σπερματοδοχείο και ότι τίποτα δεν τον σταματάει μπρος στην ικανοποίηση του ζωώδους σεξουαλικού ενστίκτου. Δυστυχώς δεν ενημερώθηκα, για κάποια αντίδραση του συνομιλητή του, ούτε του οπερατέρ,ούτε του σκηνοθέτη, των ανθρώπων στο μοντάζ, στην παραγωγή, παρά μόνον μία επίπληξη. Υποθέτω δε , ότι είναι οι ίδιοι, που στην εισαγωγή ρυθμικής γυμναστικής-αθλητικού ομαδικού χορού κατά κόσμο τσιρλίντινγκ τον στα σχολεία, έβλεπαν οπίσθια μικρών παιδιών και ανάρμοστων χορών. Ουδείς ασχολήθηκε με την αναγκαιότητα ενίσχυσης της φυσικής αγωγής στα σχολεία και την ενίσχυση σχολικών πρωταθλημάτων σε ομαδικά και ατομικά αθλήματα. Πόση κυνικότητα, διαστροφή και ανωμαλία κρύβει τελικά αυτή η κοινωνία;

Με συγκίνηση είδα, μέσω κοινωνικών εξελίξεων για θέματα εργασίας, οικονομίας και παιδείας, πολιτικούς να ξυπνάνε από το λήθαργο των τελευταίων μηνών με σκοπό, να τοποθετηθούν στην άθλια έκφραση, ενός τηλεσκουπιδοπαιχνιδιού, αφήνοντας ασχολίαστα τα δρώμενα που μένει να στιγματίσουν περισσότερο την ήδη καταπονημένη κοινωνία.

Ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων «να σταματήσει η κουλτούρα του βιασμού» , κουλτούρα ο βιασμός;Σε μια φράση, δύο λέξεις αντιφατικές, η καλλιέργεια πνεύματος δίπλα σε απεχθές εγκληματική πράξη. Επικίνδυνες αναφορές και χαρακτηρισμοί σε ειδεχθή νοοτροπίες. 

Στοχευμένα παίχτηκε το συγκεκριμένο στιγμιότυπο, με σκοπό να μονοπωλήσει και να θέσει το αι και την πάλαι ποτέ αναμονή τοποθέτησης του Ανδρέα Μικρούτσικου. Στο άμεσο μέλλον θα δούμε το γνωστό μοτίβο, να παρουσιάσουν τον θύτη ως θιγμένο αποχωρήσαντα και να δικαιολογείται η έκφραση σε έπαρση της στιγμής. Να ικανοποιήσει το λαίμαργο πλήθος, αφήνοντας την αίσθηση της συμμετοχής στην αθλιότητα των ευτελιζόμενων

Είδαμε τους χορηγούς να αποχωρούν, συμμερίζοντας την κοινή γνώμη και καταγγέλλοντας την απαράδεκτη έκφραση-νοοτροπία συμπεριφορά του παίκτη. Μένει να δούμε πόσο θα κρατήσει το “εμπάργκο”, ελπίζοντας ότι δεν είναι μία τακτική κοινωνικής πολιτικής λαμβάνοντας υπόψιν ότι γνώριζαν εξ αρχής την αθλιότητα του αντικειμένου που χορηγούν με σκοπό τη διαφήμιση της επιχείρησής τους και όχι τη στήριξή τους σε πολυπολιτισμική κληρονομιά. 

Στην αντίπερα,οι κατακραυγές σιγάζουν στο σύνολο των ριάλιτι. Η προσβολή προσωπικότητας γίνεται άποψη.  Η παθητικότητα σύμμαχος, σε αλλαγές που σοκάρουν κάθε καλλιέργεια πνεύματος, στα πρότυπα συμπεριφορών, στην κατάλυση αξιών, στην έλλειψη κάθε μορφής σεβασμού.

Μνήμη χρυσοψαρου

Στη χώρα που η μόνη σταθερά είναι ο ευτελισμός της δημοκρατίας και των νεκρών της. Στο κράτος που η ιστορία βεβηλώνεται επαναλαμβανόμενη με φόντο τις μαύρες της σελίδες. Σε ένα δίκαιο που διοικούντες και κυβερνώντες καταβάλλουν κάθε δυνατό μέτρο βαυκαλιζμού καταλύοντας έντεχνα κάθε έννοια ελεύθερης σκέψης, διαβάλλοντας το δικαίωμα.

Εν μια νυκτί, ελαφρά την καρδία με μνήμη χρυσόψαρου, πανηγυρίζουν τη νίκη «έχουν απωλέσει το δασικό τους χαρακτήρα», ούτε νέες μελέτες, ούτε έργα, έτσι δικονομικά.

102 νεκροί, στο φύσηγμα του ανέμου η έκκληση, ο τρόμος, ακούγονται, τα βήματα χαραγμένα στη γη, οι αγκαλιές των νεκρών κατά την τελευταία τους πνοή γίνηκε σκιά. Οχτώ αγγελούδια «φοβάμαι μαμά..».

Πόσο εύκολα ξεχνάς ρε άνθρωπε, πώς το ατομικό συμφέρον ορίζει τη συμπεριφορά μας και το ποιοι είμαστε στο τέλος. Πέρασε και δε δίδαξε.

Στην αντίπερα, αποφασίστηκε η σκύλευση άλλων αδικοχαμένων, αυτή τη φορά της μαρφιν. Μέγιστη ύβρις ο σκοπός στο βωμό επαίσχυντης μικροπολιτικής τακτικής.

Ο κόσμος μένει άναυδος μπρος την ειμαρμένη ή στην διάχυτη ηλιθιότητα;

…να μας ξεπλένει το νερό από των ενοχών τη φατριά…

Βρέχει, κάθε σταγόνα που πέφτει πάνω μου, είναι και μια εικόνα, που ποτέ δε ζήσαμε, που θέλουμε, ποθούμε, αναμένουμε. Εικόνες που και οι δύο έχουμε δει. Κιότεψαν όμως οι ανάγκες μας στα θέλω άλλων και μένουν εκεί να περιμένουν να ικανοποιηθούν. Και εμείς άπραγοι θεατές, προσπαθούμε να νιώσουμε ο ένας τον άλλον μέσα από ήχους, φαντασιώσεις και λέξεις που σβήνουν.
Καθισμένη στο μπαλκόνι, κρατώντας τον καφέ μου,το δροσερό αεράκι σε φέρνει δίπλα μου. Σου φτιάχνω ελληνικό, με αγκαλιάζεις, γελάμε μιλάμε. Παίζουμε όλα τα παιχνίδια που «θα» παίξουμε, σου μαθαίνω σκάκι και συ εκεί να καρφώνεις το βλέμμα σου πάνω μου, να μου χαμογελάς… Σε έχω δίπλα μου, ήρεμο, χωρίς να αγωνιάς για τίποτα. Δεν μπορώ να σε αισθάνομαι, γεμάτο ανησυχία για ό,τι μπορεί να συμβαίνει πίσω σου.
Η άδεια θέση δίπλα μου, θύμισε απότομα την απουσία σου. Την ανάγκη να σε αισθανθώ νιώθουν οι κεραυνοί, και μας πάνε στο βουνό,εκεί μέσα στο αμάξι, να βλέπω τη βροχή να πέφτει, εκεί που όλοι ήχοι της φύσης, είναι ευδιάκριτοι ίσως φοβιστικοί, μέσα στο σκοτάδι. Μου αρέσει, όμως θα κάνω ότι φοβάμαι, για να νιώθω ότι με προστατεύεις. Να με σφίγγεις πάνω σου, για να μη σου πάθω τίποτα. Ίσως και να φοβάσαι πιο πολύ από μένα, απλά δεν πρέπει να το δείξεις.
Αστραπές και η βροχή δυναμώνει. Να σου και η φουρτουνιασμένη θάλασσα, τα κύματα σκάνε στα βράχια και επιστρέφουν, μπερδεύονται μεταξύ τους, τσακώνονται, αφρίζουν, ηρεμούν. Τα κύματα αγαπούν τα μπερδέματα, δε φοβούνται το χτύπημα στα βράχια και τα βράχια αρέσκονται από τη λύσσα να τους επιτεθούν, να τα αγκαλιάσουν, τόσο όσο να δροσιστούν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν. Πάντα δίπλα, ποτέ μαζί! Εκείνα τα λεπτά που γίνονται ένα, είναι η λαχτάρα να βρεθούν μαζί, έστω για λίγο. Σαν τη δική μας λαχτάρα, μόνο που εμείς κρατάμε γερά το κουπί, φοβόμαστε το χτύπημα στα βράχια, ακόμα και την ήρεμη θάλασσα, όταν τελειώνει το κύμα δε θέλουμε να δούμε, επειδή χώρια θα μας βρει πάλι.
Θέλει μαγκιά να ζεις με πάθος, θέλει μαγκιά να ζεις, να νιώθεις, να ονειρεύεσαι, να πονάς και όταν χρειάζεται να χαιρετάς ό,τι πόθησες. Αφήνω τις εικόνες πίσω και δημιουργώ αληθινές, με μένα και σένα στη βροχή αγκαλιά, να μας δένει και να μας ξεπλένει το νερό από των ενοχών τη φατρία.
Δε θέλω να μου λείπεις πια. Η μυρωδιά από τα πρωτοβρόχια έγινε ένα με του τσιγάρου και την ακολουθώ, με φέρνει κοντά σου. Δε φοβάμαι πια, ούτε για σένα, ούτε για μένα. Παιχνίδι είναι η ζωή έλα να παίξουμε και ας πέσουμε!

Παραμύθιασέ με απόψε

Πάρε με απόψε, όπου εσύ αποφασίσεις. Δε θα σε ρωτήσω πού θα πάμε, δε θα κοιτάξω το ρολόι, δε με νοιάζει πού θα βρεθούμε. Απόψε θα είμαστε ρόλοι στο παραμύθι που σου ζητώ. Θα σαι ο πρίγκιπάς μου, ο ιππότης που ποτέ δεν πίστεψα στην ύπαρξή του και γω μια μικρή ρομαντική  επαναστάτρια που θα με τιθασεύσεις. Σήμερα θα μαι τα πάντα σου και αν το θέλει ο ρόλος δειλά θα σε προσκυνήσω και στις υπηρεσίες σου θα ταχθώ. 

Παραμύθιασέ με μωρό μου, σήμερα δεν αρνούμαι τα λόγια, σήμερα δε ζητάω αλήθειες, σήμερα θέλω όλα να ναι παράταιρα με το τώρα, σήμερα μόνο εμείς. Δείξε μου ότι με νοιάζεσαι, ότι με σκέφτεσαι, ότι χάνεται το βλέμμα σου στις αναμνήσεις μας. Ότι τα βράδια δεν κοιμάσαι χωρίς να σκέφτεσαι ότι με αγγίζεις. Δείξε μου μωρό μου ότι σε νοιάζει πώς περνάω τις μέρες μου, τι νιώθω, πώς είμαι. Κάνε μου ερωτήσεις, απαντήσεις δε θα πάρεις, όμως θα με κοιτάς σα να καταλαβαίνεις όλα όσα ποτέ δε θα πω, θα με χαϊδεύεις πιστεύοντας ότι παρηγορείς τις νεκρές μου ελπίδες.

Έτοιμασέ μου ένα κόσμο μαγικό αυτό το βράδυ, βάλε το φεγγάρι να λάμπει για μένα, άσε τα αστέρια να χορεύουν γύρω μου, γέμισέ με  λουλούδια και κοίτα με σα να μαι το πιο όμορφο και το πιο λαμπερό από όλα. Πιάσε με και χόρεψε με πάθος και πόθο, ζωγράφισε ήχους και άστους στο κορμί μου. Σφίξε με, άσε με να νιώσω το τρέμουλό σου. Δε θα έχει ξημέρωμα αυτό το βράδυ, δε θα έχει κούραση, ούτε υποχρεώσεις το πρωί. Και αν βγει ο ήλιος τα ρολόγια μας θα ναι σταματημένα στις 00:00 εκεί που το μυστήριο ξεκινάει, εκεί που το παραμύθι μπερδεύεται με την πραγματικότητα.

Απόψε πιες θαλασσινό νερό από το κορμί μου και πες ότι σε ξεδίψασε, κάνε την άμμο μαξιλάρι απαλό, βάλε με να ξαπλώσω μπες στην αγκαλιά μου και κράτα για σκέπασμα το ουράνιο τόξο που έφτιαξα για μας, έχει άλλα χρώματα, που ποτέ ήλιος και βροχή δεν έφτιαξαν, έχει το χρώμα του παραμυθιού με φλόγα δράκου για να κάψει όλα αυτά που δεν αφήνουν το παραμύθι να ζωντανέψει.

Έλα, απόψε παραμύθιασέ με, απόψε είμαι δικιά σου!

Το μπλουζάκι

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που την άγγιξες, από την τελευταία φορά που τα θέλω της στριμώχτηκαν σε λίγα λεπτά πάθους, που μύρισαν την ηδονή αλλά δεν πρόλαβαν να την γευτούν. Έμεινε το άρωμά σου με το άρωμα της πάνω στο μπλουζάκι, να της παρηγορούν την άδεια της αγκαλιά.

Έπιασε πολλές φορές τον εαυτό της να φτιάχνεται για σένα, να ντύνεται σε κάθε έναν από τους ρόλους που θα σου άρεσαν, να περιμένει να φανεί μήνυμα «κατέβα» , να γυρνάνε στο κεφάλι της τα τόσα «θα έρχομαι» που της είχες πει. 

«Θα στείλει, θα έρθει, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς». Το μόνο, που ερχόταν ήταν η ώρα να πιάσει το βιβλίο της και να την πάρει ο ύπνος μέχρι που το όνειρο, θα την ξύπναγε απότομα, να της θυμίσει, ότι πάλι δε θα έρθεις…

Περίμενε… Tα λόγια που σου αρνήθηκε, όλα όσα δε σου είπε να τα είχες ακούσει, να τα είχες δει στο βλέμμα της που πάντα χαμήλωνε για να μην την μαρτυρά, να τα είχες νιώσει στον τρόπο που σε άγγιζε. Περίμενε… Τα λόγια που της είπες και σου ‘πε δεν τα θέλω να τα είχες κάνει πράξη. Να την είχες ταξιδέψει, να της χάριζες αυτό το ξημέρωμα που τόσο είχες πει, ότι ήθελες, να έκανες το κορμάκι της, να αναστενάζει, τα χείλια της, να γελάνε και τα μάτια της να λάμπουν. Περίμενε να ζητάς να την μάθεις, να θες την ηρεμία της, τον παιδικό τρόπο που αντιδρά κοντά σου. Περίμενε να σου μαγειρέψει, να σου δείξει την ομορφιά των γεύσεων μέσα από εικόνες διαφορετικές από όσες γνώρισες, να σε μεθύσει χωρίς κρασί. Περίμενε να μάθει από σένα, σαν διψασμένο σκυλάκι δύο σταγόνες νερό να της δώσεις…

Οι  λέξεις μένουν να ηχούν στα αυτιά της να την  ξεγελάνε και η αίσθηση του αγγίγματός σου, να χάνεται φωνάζοντας σε θέλω δημιουργώντας ηχώ στους τόσους τοίχους που βάλατε ανάμεσά σας. 

Της λείπεις, δε σε ζητάει όμως δίπλα της, στις παρέες της, στις νέες γνωριμίες της, στις εκδρομές της, στα παιχνίδια της. Δεν περιμένει πια τίποτα από σένα, είδε τι μπορείς και ας θέλει ακόμα να την νοιαστείς, να την σκέφτεσαι, να την ποθείς, να την φωνάζεις.

Της λείπει το βιαστικό τηλεφώνημα που τόσο την τσάντιζε, τα βεβιασμένα μηνύματά σου, ακόμα θέλει να σε μάθει, να γεμίσει από σένα. Της λείπει, να χάνει τα λόγια της κοντά σου, να προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε μία τραμπάλα που μόνη της κούνησε… Ψάχνει την φωνή σου, το χαμόγελό σου, μία εξήγηση που να ναι τόσο αντρίκια όσο άντρας υποστηρίζεις ότι είσαι. Μια εξήγηση είναι το μόνο που περιμένει, το τέλος που έχεις δείξει, αλλά δεν της έχεις πει.  

Πιάνει το μπλουζάκι στα χέρια της, σε φέρνει στο μυαλό της, την γοήτευε τόσο το πόσο την ήθελες. Ο τρόπος σου να την εξουσιάζεις, να γίνεται δική σου και έστω για λίγο, να σε έχει δικό της. Να μπορεί να σε χαϊδεύει, να νιώθει τους παλμούς σου, να πάρει τον ιδρώτα σου στο κορμί της.

Τι άλλαξε, τι χάλασε, τι υπήρξε; 

Time to go

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα, η απόφαση έχει παρθεί καιρό. Φεύγεις, για μία ακόμα φορά φεύγεις. Δεν υπάρχει τίποτα να σε κρατάει, κάτι που να πιστεύεις, να θαυμάζεις, να ελπίζεις σε κάτι όμορφο, διαφορετικό, κάτι που θα σου μοιάζει και θα σε αγγίζει με τον τρόπο που εσύ το κάνεις. Ισως κάποια αν, μήπως, ίσως περιτριγυρίζουν σα σκόρπιες σκέψεις, σαν αναγραμματισμένες λέξεις που σε βάζουν στον πειρασμό να τις τοποθετήσεις σωστά.

Χαμένος χρόνος, παραλείψεις, όνειρα και επιθυμίες που έγιναν από επιλογή μη αναγκαία. Ελα μου όμως που τα χρειαζόσουν. Ελα μου που χρειαζόσουν έναν άνθρωπο να μιλάτε την ίδια γλώσσα. Τόση φτήνια πόσο θα την άντεχες.

Δεν υπάρχουν μάτια μου άνθρωποι σου λέω, εμπορεύματα είναι με συγκεκριμένη τιμή πωλησης και αν παραμείνουν στο ράφι μετονομάζονται ευκαιριακή προσφορά.

Όχι άλλα λίγο, παραλίγο που σε λήγουν!

Hey boy, την θες;

Δείξε το της, με κάθε τρόπο, σε κάθε ελεύθερο λεπτό, γέμισε τις γωνίες με φιλιά πεταχτά, κράτα την αγκαλιά, γέμισέ την με στιγμές μαζί σου, μην την αφήνεις να σε λαχταρά. Γίνε η αιτία να γελά, η λαμψη στα μάτια της, γίνε η ανάσα που θα την ζεσταίνει. Μη δεχτείς να της λείψεις..

Της ξύπνησες τον έρωτα και τώρα τι; Αναμονή, παιχνιδάκια, στριμώγματα και «ΘΑ» που ματώνουν κάθε «ΝΑ» που συναντούν; Όχι μπέιμπι δεν κατάλαβες , οι άνθρωποι δεν είναι πρότζεκτ δεν έχουν deadlines. Το «θέλω» είναι σε χρόνο ενεστώτα και πραγματοποιείται στο τώρα.

Περιττά τα λόγια τα πολλά, οι προσφωνήσεις και αναφορές σε αισθήματα που αντιλαλούν σαν ηχώ από τοίχο σε τοίχο και χάνονται κάπου στον άνεμο. Μάτια μου στα προβλεπόμενα και στα κακώς επαναλαμβανόμενα κείμενα όση κορδέλα και να βάλεις, όσο και αν το περιτύλιγμα είναι φανταχτερό δεν θα την αγγίξουν. Είδε εξ αρχής το σκοτάδι σου, ξέρει κάθε λέξη σου πριν την πεις, τις άμυνες σου που καλύπτουν μια βολή που επιμένεις να ονοματίζεις εκτεταμένη ανάγκη. Δεν την αφορούν, σε ξέρει όσο ποτέ δε θα σε μάθεις , το λάθη σου τα έκανες θεμιτό βίωμα, τις παραλείψεις σου αναγκαίο κακό με ευθύνη άλλων. Επιμένει να μην την αφορούν, δεν την άγγιξε το σκοτάδι σου, δε θα παίξει το σωτήρα σου, θέλησε το φως που έχεις μέσα σου , μια λάμψη που την εκπέμπεις σε λάθος συχνότητα υπηρετώντας μια συνήθεια που με το χρόνο έγινε βολική.

Όμως φίλε μου εκείνη έμαθε να ζει το τώρα. Μια ζωή πάλευε με Θεούς και δαίμονες για μία αλήθεια που ο κόσμος δε γνώρισε, για ιδανικά που υποτιμούν. Έμαθε να ελέγχει κάθε πάθος, να κάνει πίσω εκεί που η ηθική της πληγωνόταν. Έμαθε να σέβεται την ελευθερία του ατόμου, να μην υπόσχεται το αύριο αλλά να το δημιουργεί. Ναι την αγγίζεις με έναν τρόπο που δεν έχει μάθει, αλλά την υποτιμάς αν νομίζεις ότι θα κάτσει να περιμένει αγκυλωμένη σε ένα θα που δε ζήτησε. Δεν της λείπει ούτε ο θαυμασμός ούτε οι υποψήφιοι εραστές. Έναν λόγο σαν τον δικό της θέλει.

Στο εδώ και τώρα κρίνονται οι άνθρωποι και εκεί απέτυχες. Δε σου ζήτησε τίποτα, έμαθε να μην εξαρτάται από κανέναν και τίποτα και δε θα επέτρεπε σε κανένα να εξαρτηθεί από εκείνη. Της γνώρισες το χάδι σου, άφησε το χέρι της να ενώνεται με το δικό σου, δεν το επέτρεπε σε κανέναν και συ πλάσαρες ένα χρονοδιάγραμμα, αποτελούμενο από καλούπια που δεν μπαίνει, τίτλοι που δεν την αφορούν και περιορισμοί που δεν επιτρέπει να της επιβληθούν Πόση σιγουριά ότι και αύριο θα είναι εκεί, πόσος εγωισμός και φόβος σε οδηγεί τελικά; Ίσως φταίει που δε συστήνεται, ίσως ότι ακόμα πιστεύει ότι δε χρειάζεται, όποιος αξίζει θα τη μάθει χωρίς συστάσεις.

«Θέλω να σε κάνω να γελάς και εννοείς να με κάνεις να γελώ τις ώρες που μπορώ. Πόσο ανήθικο;» Αχ και να ήξερες πόσο περισσεύουν όλα αυτά, πόσο δεν της χρειάζονται, πόσο θα αρκούσαν μόνο οι στιγμές που θα ενώνατε ό,τι σας έλκει.

Αναγνωρίζεις την ομορφιά στα χρώματα της φύσης, ακόμα και όταν γκρι αποχρώσεις την καλύπτουν. Ταυτίζεσαι, σε αντικατοπτρίζει, γίνεσαι ένα στις αποχρώσεις της και το συναίσθημα είναι στα μάτια σου. Όμως παράδεισος είναι οι άνθρωποι μας, εκεί που το καμένο αναδασώνεται. Ό,τι άλλο είναι απλά ανάσες ελπίδας για επιβίωση.

Για πες μπέιμπι, σε πόσα λίγο, λήγουν οι άνθρωποι;; Το περίεργο είναι ότι μαζί θα μπορούσατε να φτιάχνατε ένα πολύ, έναν κόσμο όλο συναίσθημα με συνθέσεις με νότες μουσικής που δεν έχεις ξαναγνωρίσει, με παλέτες και υλικά πρωτόγνωρα γεμάτο πάθος από το πράσινο της λίμνης που στα νερά της μόνο όσοι δεν φοβούνται επιπλέουν.

Εσένα θέλει ηλίθιε, χωρίς πριν, χωρίς μετά, αναφορές και χρονοδιάγραμματα, υποσχέσεις και παραλείψεις 💙